Industrial relations in the textile and garment sector in Turkey. A case study: the Inditex Group

Journal title GIORNALE DI DIRITTO DEL LAVORO E DI RELAZIONI INDUSTRIALI
Author/s Alpay Hekimler
Publishing Year 2021 Issue 2021/169
Language Italian Pages 17 P. 1-17 File size 239 KB
DOI 10.3280/GDL2021-169001
DOI is like a bar code for intellectual property: to have more infomation click here

Below, you can see the article first page

If you want to buy this article in PDF format, you can do it, following the instructions to buy download credits

Article preview

FrancoAngeli is member of Publishers International Linking Association, Inc (PILA), a not-for-profit association which run the CrossRef service enabling links to and from online scholarly content.

Turkey is currently one of the most important export countries of textile and garment products in the global market. Nowadays, numerous suppliers and producers produce for international brands, which are also present in the Country also with their retail companies. In the recent years, the latest have also became among the main employers of the sector. Among them there is the global player Inditex, which is present in Turkey with nearly all its brands. Nevertheless, the media rarely describe positively the labour conditions in the suppliers’ and producers’ companies and even in the retail chain. However, Inditex committed, in its Code of conducts, to respect international labour rights, by purchasing exclusively from suppliers and producers that guarantee those rights. The right to form and join a union is guaranteed by the Turkish Constitution and the legislator has concretized it in the Labour law. It follows that workers are free to join or not join a trade union. However, the features of the textile and garment sector and the workers’ profile create a number of difficulties to trade unionists who wish to operate in the sector. For this reason, the degree of unionization in the sector is currently lower than the average. The essay aims, first of all, to broadly illustrate the collective labour rights in Tur-key, second it discusses the importance of the textile and garment sector in Turkey. In the next and last section, the actual situation of the global player Inditex in Turekey. The contribution ends with a short forward looking conclusion.

Keywords: Turkey; Textile and garment sector; Industrial relations; Trade unions; Collective agreements; Inditex; Zara

  1. Aile Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı (2018). Yabancıların Çalışma İzinleri. Ankara.
  2. Akın L. (2020). Covit 19’un İş İlişkilerine Olası Etkileri. In: Çimento İşveren Dergisi, 16 ss.
  3. Başbuğ A. (2012). Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanununa Göre Sendika Üyeliği. In: Sicil İş Hukuku Dergisi, Aralık, 2012, 175 ss.
  4. Çakır G., Acar B., Mutlutürk H. (2020). Tekstil ve Hazır Giyim Atölyelerinde Çalışan Genç Yetişkin Kadın İşçilerin Çalışma Koşulları ve Deneyimledikleri Çok Boyutlu Sorunlar. In: Çalışma ve Toplum Dergisi, 1: 89 ss.
  5. Çelik N., Çaniklioğlu N., Canbolat T. (2019). İş Hukuku Dersleri, XXXII ed. İstanbul: Beta.
  6. Centel T. (2020). İş Güvenesi. II ed. İstanbul: Legal.
  7. Dereli T. (2013). 6356 Sayılı Yeni Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu. In: Çalışma ve Toplum, 1: 41 ss.
  8. Dereli T. (2019). Uluslararası Çalışma Örgütü’nün (ILO’nun) Türkiye’de Endüstri İlişkilerinin Gelişmesine Etkiler. In: Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, n. 77, 21-58.
  9. DİSKAR (2019). Türkiye’de Sendikalaşma. In: Toplu İş Sözleşmes Kapsamı ve Grecler, 2013-2019, İstanbul.
  10. Ekmekçi Ö. (2019). Toplu İş Hukuku Dersleri. İstanbul: Oniki Levha.
  11. Eyrenci Ö, Taşkent S., Ulucan D. (2019). Bireysel İş Hukuku. IX ed. İstanbul: Beta.
  12. Güzel A. (2016). Toplu Pazarlık ve Toplu İş Sözlemesi Sistemine Eleştirel Bir Yaklaşım. In: Aa.Vv., Prof. Dr. Fevzi Şahlanan‘a Armağın. Vol. 2. İstanbul: Legal, 891 ss.
  13. Hekimler A. (2008). Die Beendung des Arbeitsverhältnisses durch Kündigung und ihre Beschränkungen in der Türkei. In: Löschnigg G., ed., Kündigung aus wirtschaftlichen Gründen und ihre Beschränkungen im internationalen Vergleich. Wien: ÖGB Verlag, 319 ss.
  14. Hekimler A. (2012). Das türkische Tarifvertragswesen. In: Hekimler A., Ring G., eds., Tarifrecht in Europa. Baden-Baden: Nomos, 367 ss.
  15. Hekimler A. (2015). Die Grenzen des Arbeitskampfrechts in der Türkei nach dem neuen Gewerkschafts- und Tarifvertragsgesetz im Lichte der Aktuellen Entwicklungen. In: Reinhard Resch, ed., Aktuelle Entwicklungen im Arbeitskampfrecht. Wien: ÖGB Verlag, 98 ss.
  16. Hekimler A. (2017) Ein Allgemeiner Überblick über das Streikrecht und Streikfreiheiten in der Türkei. In: Ring G., ed., Freiberger Internationales Kolloquium zum Arbeitsrecht. Baden-Baden: Nomos, 105 ss.
  17. Hekimler A., Ring G., eds. (2012). Tarifrecht in Europa. Baden-Baden: Nomos.
  18. Hekimler B.U. (2020). Korona Günlerinde Türkiye’de Çalışma İlişkileri. In: Yönetim ve Organisayon Dergisi, Haziran 2020.
  19. İşkur (2018). 2019 İşgücü Piyasası Araştırması Toptan ve Perakende Ticaret Sektörü Raporu. Ankara.
  20. Kar B. (2020). İş Güvencesi ve Uygulaması. IV ed. Ankara: Yekin.
  21. Keser H. (2020). Korona Virüs Özelinde Bir Salgın Durumunda İş Mevzuatı Kapsamında İşçi ve İşverenin Kullanabileceği İzin Esnek Çalışma Süreleri Üzerine Bir Değerlendirme. In: Legal İSGHD, 65: 23 ss.
  22. Korkmaz E.E. (2018). Türkiye’de Tekstil Sanayinin Sosyal Tarflarının Mülteci İşçilerin İstihdama Bakışı. In: Çalışma Toplum, 1: 93 ss.
  23. Manav E. (2016). Türk Hukukunda Grevin İş Sözleşmesine Etkisi. Ankara: Turhan.
  24. Narmanlıoğlu Ü. (2016). İş Hukuku II - Toplu İş İlişkileri. III ed. İstanbul: Beta.
  25. Peryön (2018). Çalışan Devir Oranı Araştırması Sonuç Raporu.
  26. Şahlanan F. (2013). Sendikalar Hukukunda 6356 Sayılı Kanunla Yapılan Düzenlemeler, İş HukukundaYapılan Son Değişiklikler Semineri. Ankara: Kamu-İş, 36 ss.
  27. Seçer B. (2009). Kadınların Sendikalara Yönelik Tutumları İle Cinsiyet Ayrımcılığı Algılarının Sendika Üyesi Olma İsteğine Etkisi. In: Çalışma Toplum Dergisi, 4: 27 ss.
  28. Speckmann G. (2019). Unternehmensanalyse Inditex mit Schwerpunkt Zara. -- Testo disponibile al sito: www.handel.verdi.de (consultato il 26.5.2020).
  29. Sur M. (2020). Toplu İş İlişkileri. IX ed. Ankara: Turhan.
  30. Sümer H.H. (2016). İş Güvencesi Dışında Kalan İşçinin Sendikal Nrdenle Feshe Karşı Güvencesi. In: Aa.Vv., Prof.Dr. Fevzi Demir’e Armağın. İstanbul: Legal, 229 ss.
  31. Süzek S. (2018). İş Hukuku, Yenilenmiş. XVI ed. İstanbul: Beta.
  32. Tilbe F. (2020). Suriyeli Mültecilerin Uyum Sürecinde İşçi Örgütlerinin Aktörleş(eme)me Deneyimleri: Fenomonolojik Yöntembilimsel Bir İnceleme. In: Kafkas Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, n. 25/2020.
  33. TUİK (2020). İşgücü İstatistikleri Şubat 2020. -- Testo disponibile al sito: http://tuik.gov.tr/HbGetirHTML.do?id=33786 (consultato il 21.5.2020).
  34. Tuncay A.C., Kutsal B.S. (2019). Toplu İş Hukuku. VII ed. İstanbul: Beta.
  35. Tunçomağa K., Centel T. (2018). İş Hukukunun Esasları. IX ed. İstanbul: Beta.
  36. Uçkan B. (2002). Türkiye’de Sendikalararası Rekabet. Ankara: Seliloz İş.
  37. Urhan B. (2014). Sendikasız Kadınlar Kadınsız Sendikalar. İstanbul: Kadav Yayınları.
  38. Yavuz H.V. (2016). Sanayi ve Hizmet Sektöründe İşgücü Devir Oranlarının Yüksek Olmasının Nedenleri ve Çözüm Önerileri: Denizli Örneği, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Denizli.
  39. Yokuş D.Ç. (2020). Türk İş Güvenesi Hukuku. I ed. İstanbul: Aristo

Alpay Hekimler, Le relazioni industriali nel settore tessile e dell’abbigliamento in Turchia. Un caso di studio: il gruppo Inditex in "GIORNALE DI DIRITTO DEL LAVORO E DI RELAZIONI INDUSTRIALI " 169/2021, pp 1-17, DOI: 10.3280/GDL2021-169001